paraspokój

To, że czytanie książek jest pozytywne dla naszego życia, wiedzą chyba wszyscy. Przynajmniej mam taką nadzieję.. Ja swoją przygodę z tymi papierowymi cudownościami zaczęłam już od małego brzdąca. Od początku mojej przygody ze szkołą, po zajęciach, z uśmiechem maszerowałam do małej, wiejskiej biblioteki gminnej po kilka książek napisanych tak dużą czcionką, że właściwie osoba z ogromną wadą wzroku byłaby w stanie przeczytać ją bez okularów. Ale taki już jest urok książeczek dla dzieci. Siadałam na stołeczku przy oknie w kuchni i nie zwracając na siebie uwagi, sama czytałam (raz lepiej, raz gorzej). Najpierw krótkie, kilkustronowe opowiadania, z czasem długie powieści. Pochłaniałam książki prawie na równi z ilością pochłanianej czekolady (czego efekty można do teraz zauważyć haha). Teraz jak się nad tym zastanawiam, to w sumie byłam dziwnym dzieckiem.. No bo jakie siedmioletnie dziecko, samo z siebie, bierze książki i czyta? Możliwe, że po prostu ja książkom zostałam przeznaczona, a on